Neşe ve Çocukları

Nese ve Çocukları Çocuk Esirgemede bizi müdürün odasina aldilar ve çocuklarim içeriye yanimiza alindigi an gözlerim doldu ve nefesim kesildi. Tanri bana 3 tane birbirinden güzel çocuk hediye yollamisdi.

Sevgili Dostlarım,

Adım Neşe Akkerman, 37 yaşındayım ve 5 yıldır sevgili eşim Bedri ile evliyim. Evliligimizin ilk aylarında başlayan bir çocuk özlemiyle hamile kalmam için çabalarken, bir gün bacaklarıma vuran dayanılmaz bir ağrı ile doktoruma gittim. Doktorum daha önce hiç duymadığım “ ‘ectopic’ gebelik olmuş” dedi. Apar topar ultrason çekildi ve evet hamileydim ama bebeğim tüpte sıkışıp kalmışdı ve acil olarak ameliyat ile tüpüm alınmalıydı. Tam anlamı ile yıkıldım. 20’li yaşlarımın başından beri çocuk sevgisi ile bir gün çok kalabalık bir ailem olması için yanıp tutuşan ben, şimdi böyle bir şanssızlıkla karşı karşıyaydım. Doktorum 25 yaşında olduğum apandisit ve miyom ameliyatında yapılan tahribat nedeni ile tüplerimde zedelenme olmuş olabilecegini söyledi. Ve bundan sonraki hamileliklerimin ilk iki ayı çok yakından izlenmesi gerektiğini ekledi.

Aradan iki yıl geçti ve ben  yine hamile kaldım ve kan testleri ile HCG izlenmeye başlandı. Doktorum bize çok sevindirici müjdeyi verdi hamileydim ve ikiz bekliyordum. Ultrasonda ektopic gebelik görülmüyordu ve HCG sonuçları çok iyi çıkıyordu. Dünyalar bizim olmuşdu. Bedri bana “çocuğunuzu beklerken sizi neler bekler” diye bir kitap hediye etti ve hergün onu okumaya başlamıştım. Doktorum kanser tedavisi olmak için yurt dışına gitti ve ben mutlu mesut onun ekibine devredildim.

Kısa bir süre sonra, bir sabah kanama başladı ve hemen doktorları aradım, yat dediler yattım ama ertesi gün hala sürünce hastaneye gittim. Kusura bakmayın düşük olmuş dediler ve kalan tüpde ektopic gebelik var dediler. Dünya yarıldı ve ben sanki öldüm o anda. Bu sefer ameliyat yokdu bir ilaç ile o hücreyi kurutup attırdılar. Doktorum “tekrar hamile kalmayı dene, hiç belli olmaz sağlıklı olabilir” dedi ve 1 sene kadar hamile kalamayınca depresyona girmeye başlamıştım ve tüp bebek için araştırmalara başlamaya karar verdik.

Araştırmalarımızı yaptığımız sıralarda 17 Ağustos depremi oldu ve bir çok çocuk annesiz kaldı. Televizyonda onları izlerken Bedri bundan etkilenip Sosyal hizmetler il müdürlüğünü arayıp evlat edinme ile ilgili bilgi almış. Bana görüşmesini aktardı ve çok hoşuma gitti bu fikir ama kendime ilk başda güvenemedim.

Tam karar verebilmek için o sıralar bakıcı arayan yakın bir arkadaşıma benim çocuğuna bakmak istediğimi söyledim. Böylece başka birinin çocuğuna sabırlı ve sevgi dolu bir şekilde katlanabilirmiyim görecekdim. Bir yıl boyunca sabahları 6’da kalkıp arkadaşımın evine gittim. O yıl sonunda kesin kararımla Sosyal Hizmetlere baş vuruşumuzu yaptık. Çok düşündükden sonra iki kardeş istemeye karar verdik. Bunun nedeni de her ikimizin kardeşlerinden kuzen olmayacakdı ve bize bir şey olduğu takdirde iki kardeş birbirlerine daha iyi destek olabilirlerdi. Hem iki kardeş daha güzel oynar ve birbirlerine arkadaş olurlardı.

Tüm formalitelerden sonra 3 yıl bekleme listesi olduğunu söylediler ve biz beklemeye başladık. İlk müracattan itibaren ben odalarında yapmak istediğim hazırlıkların listesini yaptım ve o Eylül ayından itibaren odalarını hazırlamaya başladım. Çevremizdeki yakınlarımız çok erken olduğunu ve acele etmemem gerektiğini söyleyip durdular ama ben kulak asmadım hiç birine. Zevkle, becerilerimi kullanarak odalarını hazırladım ve her yaptığım yenilikden sonra Sosyal Hizmetler Danışmanımı arayıp haber verdim. Danışmanım çok yardımcı oldu ve her aradığımda sıkılmak yerine bana moral verdi önerilerde bulundu. Mesela oturduğumuz ev çok küçük bir teras dairesiydi ve çocuklarımın odasını iyi değerlendirmem için ranza tavsiye etti. Ben öyle güzel bir oda hazırladım ki merak edip geldi ve “bu odada üç çocuk bile bakabilirsin sen” dedi. “O kadar çok alamayız bize iki yeter” dedik.

Yılbaşı geldi geçti ve Şubat’ta daha 5 ay olmuştu  başvurumuzu yapalı, doğum günümde Danışmanımla konuştum ve bana “Neşe üç kardeş var ve tam size uygun kardeşler lütfen düşünün ve onları görmenizi isterim” dedi. Heyecandan elim ayağım tir tir titredi. O akşam yemeye çıktık ve hayatımızın en güzel ve en anlamlı kararını verdik. Evet onları görmek istiyorduk ve alacakdık. İlk müracaat ettiğimizde bize 3 kere çocuk görme hakkına sahip olduğumuzu söylemişlerdi ve biz baş dan ilk gördüğümüz çocukları alacağımıza karar vermişdik zaten, olay yalnızca 2 yerine 3 için gerekli hazırlıkları yapmaya kalmışdı. Bize verilen bilgide 4 yaşında ve 2.5 yaşında iki kız ve 5 aylık bir oğlan dendi. Hemen bebek için yatak ayarladık ve gerekli eksikleri tamamlamaya çalıştık. Çocukların gerekli kağıt işlemlerinin bitmesini sabırsızlıkla ve heyecanla bekledik ve 12 Mart günü Danışmanımız ertesi gün onları görmeye gittikten sonra kabul edersek alabileceğimizi söyledi. O gece kaç dakika uyuduğumuzu hiç hatırlamıyorum.

13 Mart sabahı doğum yapmaya hastaneye gidiyormuşum gibi heyecanlı ve anlatamayacağım kadar mutluluk doluydum. Çocuk Esirgeme’de  bizi müdürün odasına aldılar ve çocuklarım içeriye yanımıza alındığı an gözlerim doldu ve nefesim kesildi. Tanrı bana 3 tane birbirinden güzel  çocuk hediye yollamışdı.

Sevgili dostlarım, onlarla geçirdiğimiz her gün için Tanrıya şükrediyoruz ve çok mutlu bir aile olduk. Tabi ki zor yanları var ama onlar her ailenin atlattığı zorluklar. Her tür duygumu ve deneyimimi sizlerle paylaşmak beni mutlu eder ve evlat edinme yolu ile anne, baba olmuş , evlat edinmek isteyen  kişilerle paylaşmak isterim.

Sevgilerimle,

Neşe Akkerman