Evimizde ilk defa bizim olan 3 çocuk vardı ve ne kadar hazırlanmış olsak da o anlardaki heyecanımı hiç unutabileceğimi sanmıyorum.
Çocuklarımızı Çocuk Esirgeme Kurumu'ndan aldığımızda artık hava kararmaya başlamıştı. Onları bir süredir kendilerini güvende hissettikleri yerden ve tanıdıkları arkadaş ve büyüklerden göz yaşları arasında koparıp arabamıza zorla bindirmek zorunda kaldık.
Üçü de gözlerini fal taşı gibi açmış neler olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Eve varıncaya kadar evimizin değişik odalarında çekilmiş fotoğrafları onlara göstermeye başladık ki nereye götürdüğümüzü biraz anlayabilsinler. Evde bizi bekleyen köpeğimizin resmini de ayrıca gösterdik ki bizim minik boxer onları korkutmasın diye.
Tüm yol boyunca ağızlarını bıçak açmadı, tek bir kelime bile söyletemedik. Bebek zaten yorgunluktan kucağımda uyuya kaldı.
Eve geldiğimizde kapıdan girdik ve ilk tepkiyi köpek aldı ve ondan korktular. Ama yatışmaları uzun sürmedi. Duffy (boxer dostumuz) da aylardır odanın kimin için hazırlandığını anlamıştı şimdi.
Artık bundan sonra hepimiz için “İLKLER” başladı. Onlar bizimle yaptıkları her şeyi ilk defa yaşayacaklardı biz de onlarla ve onlar için yaptığımız her şeyi ve yaşadıklarımızı ilk defa tadacaktık.
(alıntı resim, gerçekle alakası yoktur.)
Evimizde ilk defa bizim olan 3 çocuk vardı ve ne kadar hazırlanmış olsak da o anlardaki heyecanımı hiç unutabileceğimi sanmıyorum.
Üç çocuğumuz da o gün ikişer aşı olmuşlardı ve üçünün de gece ateşleri çıktı. Hepsi bir ağızdan ağlıyorlardı ve biz sabaha kadar onları rahatlatıp uyutmaya çalıştık. İlk gecemiz muazzam zordu ve ben açıkçası “Tanrım acaba kabus mu görüyorum” diye düşündüm. İki küçükler bezliydi ve ateşin etkisi olsa gerek ishal olmuşlardı, ortanca kızımız aşıdan kolunu oynatamıyordu, büyük kızımız ateşli de olsa bizim dost mu düşman mı olduğumuzu tartmaya çalışıyordu ve bebek her ağladığında bana “ bebeye bak “ diye direktif veriyordu.
Doktor bir dostumuz o gece evimizde bizi ziyarete geldi ve hepsini muayene etti. Bebeğin ne kadar mama içtiğini kontrol etti ve ateşlerini düşürmek için bir ilaçla birlikte ılık duş tavsiye etti. Tavsiye etmek çok kolaydı ama küveti görünce iki kızım da henüz bana güvenmedikleri için avazları çıktığı kadar ağlamaya başladılar. Ne yaptıysam çırpınışları durmadı ve çareyi ancak paçalarımı sıvayıp küvete ilk benim girmekte buldum.
Eşim ve kardeşime sıkı sıkı tutunarak benim saçımı yıkamamı seyrettiler ve sonunda onları küvete girmeye razı ettim ama feryatları tekrar başladı. Zar zor ilk duşlarını yaptılar.
Bize güvenleri onları yumuşak yumuşak kurutup giydirdiğimizde başladı galiba. Okşanırcasına kurutulmak ve sonra yepyeni mis kokulu pijamalar giymek belli etmemeye çalışsalar da hoşlarına gitti. Yataklarına yattılar ve odalarında oturup onlara masal gibi bizi ve evimizi anlatarak uyumalarını bekledim.
O gece herkes kaçta uyudu hatırlamıyorum ama oldukça geç saatlerdeydi... Sabaha karşı biz eşimle ve çocuklarımızla evimizde yalnızdık ve yavrularımız odalarında uyuyorlardı. O gece başta bebek olmak üzere hepsini defalarca kontrol ettik. Bebek mama saatinde uyandığında ablaları da kalkıp onunla ilgilenirken her hareketimi takip edip bebek kardeşlerine zarar veriyor muyum diye baktılar.
Onları rahatlatmak için her eylemimden önce ne yapacağımı yumuşak bir sesle söyledim, böylece onlar masal gibi beni dinlemeye başladılar ve yaptıklarımı film gibi izlediler.
Bu bizim ilk gecemizdi ve zor bir geceydi. Ne hissedeceğimi bilemiyordum. Çok yoğun duygular vardı içimde. Onlara şefkat hissediyordum ve yaşadıkları bu travmayı hafifletebilmek için sürekli ne yapabilirim ! diye düşünmeye çalışıyordum. Korkan, neler olduğunu anlamaya çalışan, ateşli, iki küçücük çocuk ve kısacık hayatında tanıdığı dünyadan kopartılıp bambaşka bir yere getirilen minicik bir bebek.
O ilk gece Tanrıya onları bize hediye ettiği için şükranla dua ettim ve anneliğe attığım ilk adımlarda ve gelecekte, ne olursa olsun ve ne kadar zorlukla karşılaşayım çaresizliğe yenik düşmeyeceğime yemin ettim.
Neşe Akkerman
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder