Çocuklarımı gerçekten bir gün kutlamam gerekiyor. Neden mi?
Birlikte iki yılımızı doldurmak üzereyiz ve onlarla bir aile olduğumuzdan bugüne kadar her gün onları birisine teslim edip çalışmaya gitmek zorunda kaldım. İki sene içinde 4 tane bakıcı değiştirdik, her biri birbirinden cahil veya bencildi. Çocuklarımı ceza diye tuvalete koyan ve polisle korkutan, birine ilaç verdiğinde öbürünün istediği öksürük şurubundan tadımlık diye bir kaşık veren, kendilerine ait olan oyun odasında "dağınıklık yapıyorlar" gerekçesiyle oynamalarına izin vermeyen, eve arkadaşlarını alıp çocuklarıma dinletmek istemediğim müzikleri yüksek sesle çalan, telefonumu sürekli sohbet aracı olarak kullanıp 5 ayda bana 1 milyar fatura ödeterek çocuklarımın hakkını yiyen ve en çok yüreğimi yakanı da, gözüm gibi baktığım yavrum yaramazlık yaptı diye ceza olarak bahçeye koyan bakıcılar...
Artık isyanlardayım. Bu kişilerde bir gün anne olacaklar ve nasıl evlat yetiştirecekler düşünmek istemiyorum.
Evlat edinmeden önce bakıcı bulmak kolay ve zahmetsiz bir iş gibi gelirdi bana ama yanılmışım. Çocuklarımın benim vücudumdan dünyaya gelmediğini öğrenince bakıcılarla olaylar farklı oldu hep. Yavrularımı çok şanslı beni de hayır sever bir deli olarak da algıladıkları oldu.
Çok suçluluk duyuyorum ve birazda kendi rahatım için bakıcı tercih ettim gibi geliyor bana. İki işte çalıştığım için akşam eve geldiğimde evim derli toplu oluyordu ve geç kalınca çocuklarım yemek yemiş oluyorlardı. Evde güvendeler diye kendimi avunduruyordum.
Geç de olsa akıllandım, çocuklarım artık kreşe gidecek. Sabahları bir saat az uyku ile onları kreşe hazırladıktan sonra hep beraber evden çıkacağız. Onlar kreşte gündüzleri evde hiç alamadıkları bilgileri alacaklar ve arkadaşları olacak. Paylaşmayı öğrenecekler aileden olmayan kişilerle.
Umarım doğruyu yapıyorumdur diye kendime çok sordum ama hep içimden sanki hep bir ağızdan kuvvetle ‘evet bu yol doğru’ diye cevaplıyorlar.
Evlat edinmek ve anne olmak kadar beni hayatta mutlu eden başka bir şey hatırlamıyorum şu anda ama insanlardan yavrularımı korumak kadar da hiç birşey yormadı beni hayatım boyunca.
Çocuklarımı bir gün kutlamam lazım çünkü bu kadar değişik insanlara onları teslim ettim ve bir gün bile bana şikayet etmediler. Büyük kızım geçirdiği kötü günlere tercih yaparcasına bıraktı ben göreyim bakıcısındaki kusuru ve büyük bir olgunlukla gidenin arkasından kelime sarf etmedi. Yüzleri gülücüklü karşılandım her akşam iş dönüşümde.
Evlat edinmek isteyenlere seslenmek istiyorum bilhassa, çalışıyorsanız ve çalışmaya devam etmeniz şartsa, çocuğunuza veya çocuklarınıza bakacak kişi aile değerinde biri olsun. Toplumumuzda bu yoldan aile olmak daha yeni yeni kabul görüyor ve tamamen tepkiler ve anlayışlar değişene kadar korumalıyız yavrularımızı.
Yazan: Neşe Akkerman
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder